راه سخت لاریجانی برای رسیدن پاستور

لاریجانی هر فرصتی را غنیمت می شمارد تا سیاسیون کشور را گرد خود جمع کند و با رایزنی های مختلف نقش موثر خود را بر همگان آشکار کند. از جمله می توان به مراسم عروسی فرزند او اشاره کرد. مراسمی که بیشتر از هر چیزی گردهمایی سیاسیون چپ و راست کشور بود. مراسمی که تصاویر آن به راحتی منتشر شد چند نکته داشت. اول اینکه همه سیاست مداران چپ و راست با خنده و شادی کنار هم نشسته بودند در حالی محور همه تصاویر یک نفر بود: علی لاریجانی. به عبارت دیگر اوست که توانسته این چهره‌های بعضا رقیب را با شادی کنار هم جمع کند و کشتی کشور را به ساحل آرامش دوستی سیاسی برساند.

اما عقبه اصولگرایی او برای پیشرفت در سپهر سیاسی ایران نیاز به بازسازی دارد. از این رو طی سال های اخیر با نزدیک شدن به دولت حسن روحانی به عنوان کاندیدای مورد حمایت اصلاح طلبان، کمک به تصویب برجام و حفظ آن و مهم‌تر از همه همنشینی با سید محمد خاتمی فرد بسیار موثر عرصه انتخابات تلاش کرده تا خود را نه یک اصولگرا بلکه سیاست‌مداری طرفدار اصلاح‌طلبان نشان دهد. آخرین اقدام او در این راستا را هم می توان اعلام موضع‌گیری بر خلاف نظر شورای نگهبان درباره سپنتا نیکنام دانست.

بسیاری بر این باورند که علی لاریجانی برای انتخابات 1400 خیز برداشته است. در همین راستا می خواهد به اقدامات خود وجه دموکراتیک بدهد به همین دلیل به گفته بهروز نعمتی از افراد نزدیک به او در مجلس، به زودی قرار است حزبی را تشکیل دهد.

در ظاهر فضا برای پیشرفت لاریجانی مناسب است و مشکلات زیادی پیش روی او برای طی مسیر بهارستان تا پاستور وجود ندارد. اما این تصمیم لاریجانی در صورتی احتمالا به نتیجه دلخواه او می رسد که همین شرایط امروز تا چهار سال آینده ادامه داشته باشد و البته مهم اینکه با رقیب سرسختی به نام اسحاق جهانگیری مواجه نشود. چرا که جهانگیری در انتخابات اخیر جایگاه خود را برای انتخابات 1400 بیش از هر کسی در کشور محکم کرد. او هم مورد وثوق نظام است و هم افکار عمومی را در حمایت از خود دارد. البته آینده او هم به تغییرات سیاسی در کشور بستگی است.

اما احتمال تغییر شرایط سیاسی بسیار زیاد است. اگر قرار باشد این تغییر بر مبنای نقش آفرینی مردم در سیاست باشد لاریجانی اوضاع خوبی ندارد. او از مجلس هشتم رئیس قوه مقننه است و به احتمال زیاد ریاست او تا 1400 ادامه می یابد در نتیجه با بیش از 12 سال رکوردار این ریاست می شود. ریاستی که باعث شده فاصله معنا داری با بدنه اجتماعی داشته باشد. هرچند این موضوع برای وضعیت امروز بسیاری از سیاست مداران ایران وجود دارد اما اگر شرایط تغییر کند و قرار باشد مردم به سیاستمداران تازه نفس میدان بدهند سیاست‌مداری با سابقه اصولگرایی و ریاست دراز مدت بر قوه مقننه اگر بخواهد نظرعموم مردم را جلب کند احتمالا موفقیت چندانی به دست نمی‌آورد. چرا که او به اذعان بسیاری از نمایندگان، طی این سال‌ها مجلس را از رویه دموکراتیک دور کرده و تقریبا در مجلس این رئیس است که حرف نهایی را می‌زند. لاریجانی از سال 71 به وزارت فرهنگ رسیده و بعد از آن همواره در سطوح عالی مدیریت کشوری حضور داشته به همین خاطر بیش از 25 سال است که از بدنه عمومی جامعه فاصله دارد هرچند که سه دوره اخیر مجلس نماینده بوده است اما بی‌شک او مانند علی مطهری یا دیگر نمایندگان از منظر عموم، مردمی نیست.

لاریجانی سال 1400، 64 ساله می شود. این سن برای سیاست مداران فعلی ایران زیاد نیست اما اگر قرار باشد جوانان تا چهار سال آینده به میدان بیایند جایی برای لاریجانی‌ها باقی نمی‌گذارند. این شرایط را هم اسحاق جهانگیری دارد اما او توانست در این انتخابات از امتحان سخت افکار عمومی نمره مثبتی بگیرد از این رو اگر بخواهد به میان مردم بیاید و مراتب دموکراتیک سیاست را طی کند احتمالا با موانع جدی رو به رو نخواهد شد. به طور کلی می توان گفت شاید لاریجانی در میان سیاستمداران با چانه‌زنی بتواند به موفقیت برسد اما در سیاستی که مردم تعیین می‌کنند احتمالا موفق نیست. نه تنها شرایط لازم را ندارد بلکه افرادی که گرد او جمع شدند هم این وجه را برایش فراهم نمی کنند. فعلا بهروز نعمتی و کاظم جلالی دو نماینده تهران دست چپ و راست او در مجلس هستند. دو چهره ای که با استفاده از نام لیست امید توانستند به مجلس بروند و بعد علیه فراکسیون امید فعالیت کردند. همین رفتار آنان کافی است تا دیگر چهره مناسب و مطلوبی از این دو در عرصه سیاست وجود نداشته باشد.

اما از الان تا انتخابات ریاست جمهوری آینده زمان زیادی باقی مانده است. او هنوز فرصت دارد تا مسیر دموکراتیک سیاست را برای به دست آوردن نظر مردم طی کند. می‌تواند با تغییر رفتار خود در مجلس برای یک دوره هم که شده نمایندگی ملت را تجربه کند و بعد از سال‌ها در کنار سایر نمایندگان روی صندلی‌های صحن مجلس بنشیند و غیر از موضع‌گیری سیاست خارجی به خاطر منافع ملت فریاد بزند. او شاید از این طریق به ریاست جمهوری نرسد اما برای همیشه همچون مدرس در تاریخ ثبت می شود. عموم مردم امروز روسای مجالس ملی را به خاطر نمی‌آورند و یا احتمالا نمی شناسند اما همه مدرس را می شناسند و از او به نیکی یاد می کنند.