اگر اوضاع یمن مدیریت نشود می تواند به جنگ مستقیم تهران و ریاض منجر شود/یمن در حال تحمل درد یک زایمان تاریخی است

اعتمادآنلاین مهدی مطهرنیا کارشناس مسائل بین المللی در گفت و گو با اعتمادآنلاین درباره تحولات یمن بعد از کشته شدن علی عبدالله صالح اظهار کرد: «آنچه در یمن مشاهده می شود یک فضای برزخ گونه است. به این معنا که تحولات شتاب گرفته است . شاهد این هستیم که کشته شدن علی عبدالله صالح می تواند از یک سو تسریع کننده و شتاب دهنده تحولات به سمت خشونت بیشتر باشد و از سوی دیگر باعث تصمیم گیری دقیق تری در باب یمن شود. این رو رویه تحولات یعنی هم شتاب و هم در لحظه رخ دادن وجوه مثبت و منفی متفاوتی دارند.

مطهرنیا ادامه داد: این وجه منفی وجود دارد که کشته شدن علی عبد الله صالح زمینه های تعارض را بیشتر را فراهم کند و ممکن است که نسبت موجود در جنگ نیابتی را افزایش دهد و و با افزایش این نسبت موجود، ممکن است که خشونت ابعاد مختلفی پیدا کند که در این وضعیت مردم متحمل درد و رنج های بیشتری خواهند شد.

این کارشناس اضافه کرد: اما باید توجه کرد که یمن باید درد این زایمان تاریخی را متحمل می شد. می توان گفت که ایجاد تحولات جدید و تسریع در گسترش این خشونت از نظر بازه زمانی، باعث شده که نوعی زایش و جهش رو به جلو برای تصمیم گیری در باب یمن در برابر دیدگان بازیگران منطقه ای قرار گیرد.

او اظهار کرد: سیگنال های موجود نشان می دهد که کنشگران، کنش ورزان و بازیگران منطقه ای و بین المللی بویژه در پایتخت های درگیر با یکدیگر، از نظر پرستیژ قدرت به سمت نوعی اصطکاک لجبازانه در حال حرکت هستند. این می تواند هزینه های ملی این کشورها و هزینه های منطقه ای و بین المللی را بشدت افزایش دهد.

مطهرنیا تصریح کرد: ایران موضع خود را در باب یمن گرفته است. ایران یکسوی قضایا است. ایران باید به بررسی استراتژی کلان خود در حوزه بین المللی و منطقه ای و داخلی بپردازد و به این فکر باشد که این استراتژی ها با یکدیگر همگن شوند. به نظر می رسد که تهران قبول ندارد سیاست خارجی به گونه ای است که داخل کشور را به نظام بین المللی متصل می کند. تصمیم گیری ها در سیاست خارجی دیر یا زود در سیاست داخلی تأثیر می گذارد. اگر این دیدگاه به درستی مورد نظاره قرار نگیرد ممکن است سرمایه گذاری ها در بیرون را با تزلزل درونی کاملا بی اعتبار تبدیل کند.

وی افزود:سرمایه گذاری در نظام بین المللی زمانی از خردورزی سیاسی برخوردار است که موجب استحکام درونی و افزایش قدرت ملی در پهنای باند همگرایانه مردم با حکومت شود. اگر غیر از این باشد و به سرانجام بد برسد یعنی منجر به واگرایی مردم با حکومت درچارچوب هزینه های ملی در حوزه منطقه ای شود نه تنها عامل تقویت کننده نیست بلکه عامل تضعیف کننده قدرت ملی نیز می شود.