وضعیت امروز افغانستان شبیه به ویتنام در سال ۱۹۶۳ است؛
افغانستان راه ویتنام را نمی‌رود/ تلاش آمریکا برای حاکم کردن سرمایه‌داری در کشورهای جنوب به کجا ختم می‌شود؟
به نظر می‌رسد که افغانستان امروز شبیه به ویتنامی است که ادوارد لنسدیل، کارشناس آمریکایی ضد شورش، امیدوار بود تا سال 1970 شکل بگیرد. لنسدیل استدلال کرد که دخالت آمریکایی‌ها در جنگ زمینی ویتنام ضروری نبود و کودتای سال 1963 که نخستین رئیس‌جمهور ویتنام را سرنگون کرد، منجر به یک سری از جنبش‌های نظامی مستبد و غیر دموکراتیک شد.
اعتمادآنلاین| آتنا شهبازی- اخیراً در خبرها از افغانستان حرفی نزده نمی‌شود. گاهی اوقات یک آمریکایی کشته و یا یک بمب‌گذاری انجام خواهد شد؛ اما در حال حاضر، به نظر می‌رسد که استراتژی ساختن افغانستان باعث ایجاد یک بن‌بست شده است که لزوماً بد نیست. ایالات‌متحده پشتیبانی هوایی را تأمین می‌کند و همچنین تلاش می‌کند تا توانایی‌های نیروی هوایی افغانستان را بهتر کند.
به گزارش گروه بین‌الملل اعتمادآنلاین به نقل از واشنگتن تایمز، به نظر می‌رسد که افغانستان امروز شبیه به ویتنامی است که ادوارد لنسدیل، کارشناس آمریکایی ضد شورش، امیدوار بود تا سال 1970 شکل بگیرد. لنسدیل استدلال کرد که دخالت آمریکایی‌ها در جنگ زمینی ویتنام ضروری نبود و کودتای سال 1963 که نگو دین دیم، نخستین رئیس‌جمهور ویتنام را سرنگون کرد، منجر به یک سری از جنبش‌های نظامی مستبد و غیر دموکراتیک شد.
برخلاف تهاجم کره شمالی به جنوب در سال 1950، مشارکت سربازان ویتنام شمالی در جنوب در سال 1963 قابل‌توجه بود؛ اما به‌طور بالقوه قابل‌انعطاف بود، زیرا آمریکا محدودیت پشتیبانی خود را از نیروی هوایی، سلاح‌های دریایی و مشاوران محدود می‌کرد.
ادوارد لنسدیل امیدوار بود برادر شبه‌رهبر ویتنام جنوبی را از بین ببرد تا همراه با مشاوران آمریکایی بتوانند در صورت دموکراسی ناکارآمد، کشور را به سمت سرمایه‌داری هدایت کنند. کودتای آمریکایی سال 1963، همه این‌ها را نقض کرد.
وضعیت امروز افغانستان شبیه به ویتنام در سال 1963 است. این کارشناس آمریکایی ضد شورش معتقد است که فقدان تأثیرات بیرونی و اصلاحات ارضی برای دهقانان جهت تأمین مزارع آن‌ها، باعث شد که دهقانان ویتنامی در جنوب سرمایه‌داری را ترجیح دهند.
پس از یک دهه جنگ جهانی دوم در ویتنام، آمریکایی‌ها تمام کمک‌ها و پشتیبانی هوایی/ دریایی را لغو کردند. در سال 1975، ویتنام جنوبی با قیام شورشیان سقوط نکرد؛ بلکه با حمله وحشیانه ویتنام شمالی تحت حمایت ارتش سرخ شوروی و چین سقوط کرد. ویتنام جنوبی در سال 1972 با کمک آمریکایی‌ها چنین حمله‌ای را پشت سر گذاشت؛ اما بدون ارتقاء آموزشی و پشتیبانی مادی، ارتش ویتنام جنوبی نمی‌توانست به یک ارتش متعارف نظامی حمله کند.
طالبان تانک و توپخانه سنگین ندارد. برخلاف ویتنام از سال 1975، ارتش و نیروهای امنیتی افغانستان همچنان مشاوره، تدارکات و حمایت آمریکایی‌ها رادارند. هدف این است که آن‌ها را به‌طور خودکفا درگیر کنند.
هیچ‌کدام از این‌ها یک‌شبه اتفاق نخواهد افتاد. با توجه به انتخابات آزاد، برخی از ولایات و مناطق محافظه‌کار ممکن است بخواهند تحت قانون شریعت طالبان زندگی کنند، اما این تصمیم آن‌ها خواهد بود. حداقل آن‌ها انتخابی دارند که ویتنام جنوبی هرگز انتخاب نکرده است.
دیدگاه تان را بنویسید