راه دشوار علاوی برای رسیدن به کاخ نخست‌وزیری

اعتمادآنلاین| تظاهرات گسترده در چند شهر عراق نشان می‌دهد محمد توفیق علاوی، نخست‌وزیر مامور تشکیل کابینه، برای تحقق این امر راه چندان سهل و آسانی ندارد.

به اعتقاد کارشناسان، دومین عضو خانواده علاوی که بعد از پسرعمویش ایاد، سودای نشستن در صندلی شماره یک کابینه را در سر می‌پروراند، گرچه از مهم‌ترین خان یعنی مامور شدن از جانب رئیس‌جمهور عبور کرده است، اما خان‌های بسیار سخت‌تری پیش روی خود دارد که تجمیع آنها می‌تواند شانس او را برای انجام این مهم به کمتر از 50 درصد برساند.

نخست‌وزیر مامور تشکیل کابینه در توییتی که چند روز پیش از انتصابش در صفحه خود منتشر کرد، خطاب به جریان‌های سیاسی عراق نوشت: «از هیچ یک از شما تقاضای کمک و یاری ندارم، همین که در این امر کارشکنی نکنید کافی است.»

برخی از تحلیلگران با استناد به این توییت، معتقدند فرایند سرنگونی محمد علاوی حتی پیش از آغاز فرایند انتصابش کلید خورده بود و اغتشاشات اخیر در شهرهای مختلف عراق نیز از همین رویکرد نشأت می‌گیرد.

اینکه جریان مقتدی صدر، با آن تضاد شدیدی که با ایاد علاوی دارد، چگونه به بزرگ‌ترین حامی پسرعمویش، محمد توفیق علاوی نخست‌وزیر جدید عراق، تبدیل و با آن مشکلاتی که با نوری مالکی دارد چگونه حامی یکی از وزرایش شده، خود بحث مفصلی است که در حوصله این مقال نمی‌گنجد؛ اما باید اعتراف کرد جریان سائرون به رهبری مقتدی صدر پیشتر نیز بر انتخاب عادل عبدالمهدی به نخست‌وزیری عراق پافشاری می‌کرد تا اینکه بعد از مدتی نه‌چندان طولانی مصرانه به حمایت جریان براندازی کابینه او برخاست.

از عجایب دیگر صحنه سیاسی عراق اینکه طرفداران مقتدی صدر، که تا چندی پیش پرچمداران بسیاری از اعتراضات دولتی بودند و بر اصل ورود چهره‌ای جدید و خارج از ساختاری تاکید می‌کردند که سابقه حضور در قدرت نداشته باشد، امروز به بزرگ‌ترین حامی علاوی تبدیل شده‌اند.

باید اعتراف کرد فاصله علاوی با حضور واقعی در کاخ نخست‌وزیری عراق چیزی بیش از هفت‌‌خان است در حالی که بعد از آن مهم‌ترین چالش او این است که جایگاه خویش را حفظ کند و به سرنوشت گذشتگانش گرفتار نشود.

به بیانی روشن‌تر، حتی اگر محمد توفیق علاوی بتواند از تمام خان‌های تشکیل کابینه و گرفتن رأی اعتماد هم بگذرد، با توجه به سرنوشت عادل عبدالمهدی، همچنان با خطر سلب حمایت بزرگ‌ترین حامی‌اش یعنی مقتدی صدر مواجه است؛ به خصوص که مقتدی صدر ثابت کرده که در چنین تغییر مواضعی ید طولایی دارد.