مهارت‌های حرکتی اولیه بر پیشرفت زبانی کودک تاثیر می‌گذارد

اعتمادآنلاین| مژده اصغرزاده- نشستن، چهاردست‌و‌پا رفتن و راه رفتن همه از مراحل مهم در رشد ابتدایی کودک محسوب می‌شوند و والدین معمولاً زمان انجام آنها را به همراه عکس‌ها و ویدئوهای بچه‌ها در دفترچه مخصوص کودک یادداشت می‌کنند. پیشرفت مهارت‌های حرکتی به کودک اجازه می‌دهد تا مستقل عمل کند. اما در تحقیقی که با پشتوانه چند پژوهش دیگر صورت گرفت، نشان داده شد که ممکن است این مهارت‌ها به میزان رشد شناختی کودک مانند صحبت کردن او نیز مرتبط باشد.

به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از «The Conversation»، منطقی به نظر می‌رسد که توانایی حرکت بر اینکه کودکان چطور می‌بینند، فکر می‌کنند و درباره محیط اجتماعی و فیزیکی خود صحبت می‌کنند تاثیر می‌گذارد. در طول سالیان اخیر روشن شده که رشد شناختی بیشتر با رشد مهارت‌های حرکتی مثل چهاردست‌وپا حرکت کردن و راه رفتن و دیگر مهارت‌ها از جمله در دست گرفتن و بازی با اشیا ارتباط دارد.

در واقع پیشنهاد شده که به جای اینکه رشد حرکتی و شناختی کودک را به طور جداگانه ارزیابی کنیم، باید آنها را 2 دندانه متصل به هم در سیستمی بزرگ و پیچیده در نظر بگیریم که هر کدام به دیگری وابسته‌اند و با هم کار می‌کنند تا به نوبه خود گام‌های کوچکی در جهت تکمیل فرایند رشد بردارند.

پس لازم است به جای آنکه رشد حرکتی و شناختی به صورت جداگانه ارزیابی شوند، تحقیقات بیشتری در مورد ارتباط این 2 با هم صورت گیرد. این کار به درک روند عادی رشد و همچنین تفسیر دشواری‌هایی که برخی از کودکان در برقراری ارتباط دارند کمک می‌کند.

پیوندهای ابتدایی

فراگیری زبان روندی طولانی برای نوزادان است. آنها باید مدتی به تمرین بپردازند تا بتوانند صدا تولید کنند. بعد از آن مرحله غان و غون کردن (babbling) است. سپس کودکان اولین واژه را به زبان می‌آورند و در آخر می‌توانند جمله بسازند و بعدها با دیگران گفت‌وگو کنند.

تحقیقات نشان داده که پیش از هر مرحله زبانی، تغییراتی در کنش‌های حرکتی به وجود می‌آید؛ مثل babbling که در آن نوزاد یک صدا را بارها تکرار می‌کند (bababa). چند هفته پیش از آنکه مرحله babbling آغاز شود، نوزادان شروع به تکان دادن بازوهای خود می‌کنند؛ مثلاً بازوهای خود را حرکت می‌دهند یا آنها را تکان می‌دهند. نکته جالب اینجاست که پس از آنکه babbling آغاز شد، نوزادان دیگر آن‌قدر این حرکات را انجام نمی‌دهند.

حال پرسش این است که چرا این 2 فعالیت به هم مرتبطند؟ ممکن است هر 2 این کنش‌ها به نوزاد اجازه دهد تا ببیند وقتی چیزی را تکرار می‌کند چه اتفاقی می‌افتد. پس نوزادان به صداها و حرکات بدن‌شان عادت می‌کنند. آنها یاد می‌گیرند که چیزی باعث ایجاد چیز دیگری می‌شود. مثل این است که بفهمیم فشار دادن دکمه باعث روشن شدن چراغی می‌شود. مثال‌های زیادی از همزمانی مهارت‌های حرکتی و زبانی وجود دارد. این حقیقت که عملکرد حرکتی و مراحل زبانی از لحاظ زمانی به هم نزدیک هستند نشان می‌دهد که 2 بخش از سیستم با هم رشد می‌کنند.

در پژوهشی که در بریتانیا روی خواهران و برادران نوزادان اتیستیک انجام گرفت مشخص شد این نوزادان اساساً در مقایسه با نوزادانی که خواهر و برادر مبتلا به اتیسم ندارند مهارت‌های حرکتی ضعیفی در سن هفت ماهگی از خود نشان می‌دهند. نکته مهم این است که مشخص شد مهارت‌های حرکتی در هفت‌ماهگی میزان رشد زبانی را در نوزادانی که نشانه‌های اتیسم دارند مشخص می‌کند. در این پژوهش دریافتند که مهارت‌های حرکتی ضعیف می‌تواند یکی از عوامل موثر بر مشکلات رشد زبانی کودک باشد و این موضوع به خصوص در افراد مبتلا به اتیسم بیشتر دیده می‌شود.

نکته مهمی که وجود دارد این است که کودکان روند رشد متفاوتی دارند. ممکن است یک نوزاد بین سه تا 15 ماهگی شروع به چهاردست‌وپا رفتن کند و این بازه برای کودک طبیعی است. برخی از نوزادان نیز اصلاً چهاردست‌وپا راه نمی‌روند و با سینه‌خیز رفتن یا حتی راه رفتن شروع به حرکت می‌کنند.

این بدین معناست که والدین نباید نگران باشند که اگر کودک‌شان چهاردست‌وپا نمی‌رود باهوش نیست و مراحل رشد را به خوبی طی نمی‌کند. چهاردست‌وپا رفتن برای بچه‌ها یکی از راه‌های رسیدن به یک اسباب‌بازی در آن طرف اتاق است، اما تنها راه نیست. وقتی عضله‌های کودک رشد کند و قوی شود، او می‌تواند راه‌های بهتری برای حل مشکل خود پیدا کند.