رقبا و مخالفان روحانی تغییر مشی داده‌اند؟

اعتمادآنلاین| هوای انتخابات در سال بدون انتخابات هم از سر رقبای حسن روحانی نمی‌افتد. هدف همان است که بود. رقابت برای ریاست. اما رقبا نه شور و هیجان روزهای اردیبهشت 96 را دارند و نه التهاب اولین ماه‌های پس از شکست. گویی که مشی این رقابت تغییر کرده است. چه آنها که سال 96 رقابت‌شان با حسن روحانی بالفعل شد و در عرصه دوازدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری نمایان، چه آنان که گمان آن می‌رفت که روزگاری خود را در قد و قامت رییس‌جمهوری محک بزنند و رقابت‌شان بالقوه باقی ماند؛ ‌هر دو گروه راه و روشی دیگر پیش گرفته‌اند. راهی آرام‌تر برای شناساندن خود. آنها از امسال تا 1400 بسیار بیشتر از مناظرات 3 ساعته و گفت‌وگوهای یک ساعته صدا و سیما برای این امر زمان در اختیار دارند.

«بعضی‌ها فکر می‌کنند هنوز دوران انتخابات است و یادشان رفته که انتخابات تمام شده، بسیاری از سخنان، حرف‌ها و نکات از طرف افرادی به گوش می‌رسد که وقتی عمق آن حرف شکافته شود معنایش این است که هنوز ما در فضای انتخابات و رقابت انتخاباتی هستیم...» گوشه‌ای از حرف‌های حسن روحانی است که میانه اسفند گذشته در آخرین روزهای کاری دولت به زبان آورد. رییس‌جمهوری که از آخرین حضورش در مهم‌ترین رقابت سیاسی کشور قریب به 322 روز می‌گذرد و یک ماه و 3 روز دیگر هم یک سال است که ابقایش در پاستور می‌گذرد. اما پس از حضور مجدد روحانی در پاستور این اولین‌بار نبود که او حرف از رقابت می‌زد.

حسن روحانی از همان اولین نشست خبری پس از پایان انتخابات با رقبا از در صلح و مسالمت وارد شد و گفت: «من از رقبای خودم و مخالفانم و تمامی جناح‌های مخالف دولت در انتخابات کمک می‌خواهم تا به کمک آنها بتوانیم کشور را توسعه دهیم و زندگی مردم را رونق بخشیم.» او البته وعده داد که در دولت آینده از نظرهای مخالف و رقبا نیز استفاده خواهد کرد و از آنها خواست برای توسعه کشور به دولت دوازدهم کمک کنند.

مسامحه رییس‌جمهوری با رقیبان البته تنها به یک، دو روز پس از انتخابات ختم نشد. روحانی بیست و چند روز بعد، ‌این‌بار در دیدار کارگزاران نظام و جمعی از مدیران کشور با رهبری هم بار دیگر تاکید کرد که پیروز انتخابات ملت است؛ دوران رقابت‌ها و بگومگوها دیگر پایان یافته و امروز باید به خواسته‌ها و مطالبات مردم توجه کرد.

نشست و برخاست‌های او با فرماندهان ارشد نظامی که سخنرانی‌های دوران انتخابات حسن روحانی کنش‌ها و واکنش‌هایی را میان آنان به وجود آورده بود یا دیدار خصوصی با برخی اعضای جامعه روحانیت مبارز که مدت‌ها بود از حضور در میان‌شان امتناع می‌کرد، نشانه‌هایی بود که حسن روحانی می‌خواهد بر گفته‌هایش پایبند باشد و با رقبا طرح رفاقت بریزد حتی اگر به گردش به راست محکوم شود.

با همه این اوصاف اما رقبا در ماه‌های آغاز به کار دولت دوازدهم همان راه را رفتند که در دولت پیش. اصولگرایان رقیب از هیچ حمله و هجمه‌ای فروگذار نکردند. مشی‌شان، مشی انتخاباتی بود و بر این باور بودند که با افزایش انتقادات از دولت می‌توانند در انتخابات بعدی شانس رای بالاتر از 16 میلیون داشته‌باشند. اما این روش و منش چندی بعد فروکش کرد. آنها تلاش داشتند در لفافه سخن انتخاباتی بگویند و خودشان را رییس‌جمهوری مطلوب جا بزنند که تنها دستش از پاستور کوتاه مانده. با این حال کنش‌های انتقادی آنها به مرور کمتر شد و جای خود را به کنش‌هایی داد که گویی از یک رییس‌جمهوری بالقوه برمی‌آید.

شرایط سخت داخلی دولت دوازدهم در اولین سال و به‌هم‌ریختگی مناسبات خارجی کشور به‌ویژه در زمینه برجام به عنوان مهم‌ترین دستاورد دولت قبلی، همچنین اعتراضات سیاسی و اجتماعی دی‌ماه گذشته نسبت به برخی ارکان حاکمیت باعث شد که رقبا دست از حملات و هجمه‌ها به دولت بشویند. گویی آنها به این باور رسیده باشند که روزهای بحرانی دولت دوازدهم خود برای افزایش میزان نارضایتی مردم کفایت می‌کند. بنابراین نوبت آنهاست که بدون حمله هر کدام در قامت یک رییس‌جمهوری از دولت مطلوب و برنامه‌های محقق نشده سخن بگویند.

بنابراین در میان همه منتقدان دولت آنها که سودای پاستور داشتند راه دیگر در پیش گرفتند. سعید جلیلی سرگرم تشکیل دولت در سایه شده، محمدباقر قالیباف سکوت اختیار کرده و منتظر است فارغ از مجمع تشخیص پست اجرایی‌اش مشخص شود تا فضای بیشتری برای نشو و نما بیابد.

حتی پرویز فتاح هم از همراهی با دولت سخن می‌گوید. محسن رضایی سرگرم دبیری مجمع تشخیص است و به نظر می‌رسد، تلاش دارد بیش از گذشته برای مجمع دبیری کند یا مصطفی میرسلیم که این روزها بیش از پیش ارتباط گرمی با رسانه‌ها پیدا کرده و مواضعش در مورد هر موضوعی را با آنها در میان می‌گذارد. در این میان البته گزینه‌های بی‌سر و صدایی هم هستند که شاید ایده‌آل اصولگرایانی باشند که تمایل به حضور یک نظامی بر مسند ریاست‌جمهوری دارند. گزینه‌های محتمل اما خاموش.

منبع: روزنامه اعتماد