جان باختن 243 ورزشکار در حملات اسراییل/ «رویاهای ربوده شده» تراژدی ورزشی جنگ غزه

محمد ابوحجیر در یک پرواز به اسپانیا در اکتبر گذشته بلیت رزرو شده داشت. یک پیشاهنگ در بازدید رئال مادرید در ماه آگوست از غزه. محمد، یک جوان 17‌ساله است که در بال چپ بازی می‌کند. از او دعوت شد تا به آکادمی فوتبال بپیوندد با این امید که اگر عملکرد خوبی داشت، در اسپانیا می‌ماند. محمد همچنین قول قرارداد با باشگاه ورزشی غزه را داشت که او را به یکی از جوان‌ترین بازیکنانی تبدیل می‌کرد که با این تیم قرارداد امضا کرده است.

به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از گادرین، سپس حملات 7 اکتبر به اسراییل و جنگ غزه پیش آمد. محمد به آن پرواز نرسید. او می‌گوید: «زندگی من در یک چشم به هم زدن زیر و رو شد.»

محمد که در اردوگاه آوارگان البریج زندگی می‌کرد، اکنون به یک کمپ آوارگان در محل باشگاه فوتبال الصلاح در دیرالبلاح پناه برده است. او در حالی که سعی می‌کند جلوی اشک‌هایش را بگیرد، از یک تورنمنت فوتبال پنج نفره در کمپ آرامش حرف می‌زند. او می‌گوید: «رویاهایم ربوده شدند. به جای اینکه هر روز تمرین کنم، اکنون در یک چادر مخروبه زندگی می‌کنم و بزرگ‌ترین آرزوی من بازگشت به خانه است.» او می‌گوید: «من هر روز از خواب بلند می‌شوم و گریه می‌کنم به خاطر از دست دادن همه‌چیز بابت این جنگ. من فقط رویای پایان یافتن این جنگ را در سر می‌پرورانم... آرزوی پسری را دارم که قبل از 7 اکتبر بودم.»

بسیاری از ورزشکاران و زنان فلسطینی، بازیکنان فوتبال و بسکتبال، تمرین‌کنندگان هنرهای رزمی و شناگران، در حملات اسراییلی‌ها کشته شده‌اند. یک قهرمان کاراته، نغام ابوسمره، 27 ساله، در 17 دسامبر در یک حمله موشکی مجروح، پایش قطع شد و بعدا بر اثر جراحات در بیمارستان العریش در مصر جان باخت. اگر جنگ اتفاق نمی‌افتاد، نغام برای کسب مقام در المپیک تابستانی پاریس رقابت می‌کرد.

محمد برکات، اسطوره فوتبال فلسطین که در دوران حرفه‌ای خود 114 گل به ثمر رساند و برای باشگاه‌هایی در اردن و عربستان بازی کرد، در ماه مارس بر اثر بمباران خانه‌اش توسط جنگنده‌های اسراییل کشته شد. یک مدیر جوان به نام یوسف الحیله در یک حمله هوایی به بازار آزاد اردوگاه آوارگان المغازی جانش را از دست داد.

در گذشته‌ای نه چندان دور در غزه 10 استادیوم وجود داشت که در بعدازظهرهای آخر هفته، هواداران برای تماشای بازی باشگاه‌های دوران کودکی خود گرد هم می‌آمدند، حاشیه‌ها پر از رقابت‌های محلی بود و بازیکنانی که سعی می‌کردند از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی تقلید کنند. ورزش، به‌ویژه فوتبال، یکی از معدود محل‌های فرار برای اکثر فلسطینی‌های غزه بود که بیش از 16 سال تحت محاصره شدید تحمیلی قرار داشتند. جایی که تمام سرگرمی‌های دیگر غیرقابل دسترس بود. 

اما امروز موج سوارانی که در روزهای قبل از جنگ در تعطیلات در بندر غزه جمع می‌شدند، رفته‌اند. بیشتر باشگاه‌های جودو، کاراته، شنا، والیبال، کشتی و باشگاه‌های بدنسازی تعطیل هستند. اما این باشگاه‌ها و امکانات فوتبال هستند که بیشترین آسیب را متحمل شده‌اند. جایی که زمانی اشتیاق همه‌جانبه غزه بود. این استادیوم‌ها، در امتداد سواحل مدیترانه یا در قلب کمپ‌های پناهندگان، میزبان مسابقات بین 44 باشگاه در لیگ‌های مختلف غزه و جام محلی غزه بودند.

آنها زمانی پر از خنده و عیش بودند، اما اکنون به جای آن خنده‌ها و شادی، کودکان از گرسنگی فریاد می‌زنند و صورت مادران از آتش هیزم رنگ پریده و خاکستری می‌شود.

سیزده ماه پیش، باشگاه فوتبال العطاء در خان‌یونس قهرمانی رده سوم را با غلبه بر باشگاه المصادر به دست آورد و در استادیوم خان یونس به یک رده بالاتر صعود کرد. پس از شروع عملیات زمینی اسراییل، محل برگزاری این مسابقه دیگر تلی از آوار است. یازده ماه پیش باشگاه خادمت رفاه در شهرداری رفح قهرمانی لیگ برتر غزه را جشن گرفت و رکورد خود را به هفت قهرمانی لیگ رساند.

حملات هوایی شدید به محله ورزشگاه، محیط اطراف را ویران کرده است. پنج روز قبل از 7 اکتبر، اتحاد الشجایه هفته ششم را با پیروزی 3-1 مقابل هلال غزه در ورزشگاه الیرموک به پایان رساند. امروز ورزشگاه و هر دو باشگاه با خاک یکسان شده‌اند.

فیلم‌های تایید شده نشان می‌دهد که نیروهای اسراییلی در داخل استادیوم در حالی که پسران، مردان و مردان مسن را در اسارت نگه می‌دارند، تمام رفتارهای انسانی را زیر پا می‌گذارند. اندکی پس از انتشار این فیلم، اتحادیه فوتبال فلسطین (PFA) از نهاد حاکم بین‌المللی فوتبال، فیفا، خواست تا تیم‌های اسراییلی را به دلیل جنگ غزه تحریم کند و در 12 فوریه اتحادیه‌های فوتبال در خاورمیانه خواستار ممنوعیت اسراییل از حضور در سطح ورزش جهانی شدند.

فیفا این موضوع را نادیده گرفت و توماس باخ، رییس کمیته بین‌المللی المپیک گفت: «هیچ سوالی» درباره محرومیت اسراییل از حضور در پاریس 2024 وجود ندارد.

پنج باشگاه که در سراسر مناطق جنوبی منطقه حضور داشتند، از بمباران اسراییل در امان مانده‌اند: باشگاه‌های فوتبال الصلاح، خادمت دیرالبلاح و اتحاد دیرالبلاح در دیرالبلاح و باشگاه‌های فوتبال جوانان رفاه و خادمت رفاه در رفح. آن باشگاه‌ها از هفته‌های اول جنگ به پناهگاهی برای هزاران آواره از شمال غزه تبدیل شده‌اند.

ورزشگاه الدره اکنون بیش از 10000 نفر را در خود جای داده و تنها استادیوم سالم غزه است. نادر الجایوشی از کمیته المپیک فلسطین در رام‌الله به گاردین گفت: «بازیکنان ما کشته می‌شوند، امکانات ما ویران شده و باشگاه‌های ما مورد حمله قرار می‌گیرند.» ما تلاش کرده‌ایم تا ورزشکاران‌مان را نجات دهیم و آنها بتوانند ورزش کنند، اما متاسفانه احساس درماندگی می‌کنیم. ما فقط توانستیم چند نفر را از غزه تخلیه کنیم. با این حال، آنها از نظر ذهنی خسته هستند. خانواده‌های آنها در غزه گرفتار شده و رنج می‌برند. چگونه می‌توانند عملکرد خوبی داشته باشند؟ این یک معضل بزرگ است. ما واقعا برای آنها احساس تاسف می‌کنیم.

جایوشی افزود: با ادامه جنگ غزه، ممکن است تنها اماکن ورزشی سالم هدف قرار گیرد که به معنای فروپاشی کل ورزش است. با توجه به مقیاس فعلی تخریب و کشتار ورزشکاران ما، ممکن است تا یک دهه هیچ ورزشی را در غزه انجام ندهیم.

طبق آمار PFA بیش از 243 ورزشکار در نوار غزه و کرانه باختری کشته شده‌اند. از این تعداد 161 نفر فوتبالیست هستند. 43 نفر از آن بچه بودند. PFA همچنین مدعی است که نیروهای اسراییلی 11 ورزشکار را در کرانه باختری بازداشت کرده‌اند.

صبحی مبروک، مربی الصلاح می‌گوید: «انتظار نداشتیم این جنگ اینقدر طول بکشد. اگر جنگ نبود برای صعود به رده اول می‌جنگیدیم. با این حال، همه‌چیز و همه مورد حمله قرار می‌گیرند. ما در باشگاه چندین ورزش را اجرا می‌کردیم و صدها ورزشکار در سنین مختلف را در فوتبال، هندبال، کاراته و غیره آموزش می‌دادیم. ورزشگاه هم داشتیم. اکنون، این بازیکنان تناسب اندام، خانواده و هر چیزی را که در طول دوران حرفه‌ای خود برای آن زحمت کشیده‌اند از دست داده‌اند. این کاملا غیر قابل تحمل است.»